23 sene. hatalarımdan hiçbir ders almadan savrularak devirdiğim koca 23 sene. insan şaşırıyor, yine mi olmadı?
25'te mi böyle olacaktı, 30, 42; görebilirsem belki 50. nereye kadar yaşacaktım.
kendimle tanışamadan mı geçirecektim bütün ömrümü. kalbimi, ruhumu kapatan perde neydi, görmemek için direndiğim. asla bulamayacak mıydım?
ne istiyorum, nelerden mutlu oluyorum. yalnız kalmaktan neden bu kadar korkuyorum. neden hep ait olma güdüsüyle hareket ediyor, bu durumu sindiremediğim içinse dolu dolu kusuyorum, ruhuma yediremiyorum. kimseye tutunamıyorum.
kendimi kandırarak en fazla nereye kadar yol alabilirim düşünmek istemiyorum.
gürül gürül akan bir hayat var, adım atacak yerim yok. gölgemin etrafında turlayıp duruyor, karanlığımdan kaçmaya çalışıyorum.
çok yanlış bir yolda, ait olmadığım hayatı kovalıyor gibi. birlikte yol almam gereken insanı çoktan kaybetmiş gibi, güneş tepedeyken sımsıcak; asfaltın altında eriyor gibi. yapabilecek hiçbir şeyin olmadığını bildiğin halde dua etmek gibi.
yaşamak gibi.
bu satırların bile sonu nereye gidiyor, bilmiyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder